پس از این مرحله ذوب کردن و تغییر شکل فیزیکی می‌تواند اتفاق می‌افتد که این امر غالباً با استفاده از برخی افزودنی ها صورت می گیرد.
در حالی که انجام این مراحل انرژی کمتری نسبت به بازیافت شیمیایی استفاده می کند، نسبت انرژی استفاده شده به ارزش پلاستیکی که بازیافت می شود بسیار بیشتر است. در حالی که هدف بازیافت مکانیکی این است که پلاستیک های اصلی را با کاربردهای مشابه جایگزین کند، تنوع و کیفیت و انتقال آلودگی ها باعث می شود که یک چرخه بسته بازیافت که برای برخی از ضایعات پلاستیکی، بخصوص پلاستیک های مورد استفاده در بسته بندی، بسیار پروسه پیچیده‌ای است شکل بگیرد.
حتی با وجود این روش های فشرده قبل از بازیافت بسیاری از ناخالصی ها در ساختار پلاستیک و همچنین از منابع خارجی در این روش بازیافت باقی می ماند. به همین دلیل در صنعت بازیافت خواستار نوآوری‌های در مفهوم شستشو است، به این معنی که همه آلودگی ها، بوهای بد و برچسب هایی که قابل حل در آب هستند را پاک کند.
در حالی که هدف اصلی فناوری‌های دی پلیمریزاسیون این است که پلیمرهای پلاستیک را به مولکول های کوچکتر (یعنی مونومرها یا الیگومر ها) تجزیه کند، هدف بازیافت مکانیکی این است که ساختار پلیمرها را حفظ کند.
اما در عمل طول پلیمرها به صورت عمومی در فرآیند بازیافت کاهش می یابد و این امر باعث می‌شود که پلاستیکی که از بازیافت تولید می‌شود نسبت به کلاسیک اولیه کیفیت پایین تری داشته باشد. این فرایند تحت عنوان بازیافت بعد یا چرخه باز بازیافت شناخته می شود زیرا باز را بازیافت را به فرآیندی محدود می کند که تحت آن به صورت مکانیکی پلیمرها جایگزین پلیمر اصلی می شود؛ در عوض از پلاستیک بازیافت شده معمولاً جایگزین پلیمرهای می‌شود که درجه کیفیت پایین تری دارند.
به همین دلیل است که اهداف بازیافت در بعضی کشورها تحت تاثیر قرار گرفته است، زیرا همه آنها بازیافت را فرایندی تصور می‌کنند که یک پلاستیک بی کیفیت جایگزین یک پلاستیک با کیفیت می شود. یکی از دلایل این امر این است که فرایند بازیافت شیمیایی ضایعات پلاستیکی به خوبی در که همه کشور ها جا نیفتاده است.
اگرچه بازیافت شیمیایی در مقایسه با بازیافت مکانیکی نقاط قوت بسیاری دارد اما فرآیند آن بسیار پیچیده است و هنوز هم موانعی در جهت وجود ناخالصی ها در استفاده از انواع خوراک ها وجود دارد. اگرچه بازیافت مکانیکی محدودیت‌های خود را دارد، اما این بحث نیز وجود دارد که به لحاظ محیط زیستی روش بازیافت مکانیکی به بازیافت شیمیایی ارجحیت دارد.
به این دلیل که فرآیند بازیافت مکانیکی به انرژی کمتری نیاز دارد که باعث می شود ردپای کربن کمتری در محیط زیست باقی بماند و محصولات جانبی سمی کمتری نیز تولید می کند.
سوزاندن
ساده ترین راه برای دی پلیمریزاسیون پلاستیک ها سوزاندن آنهاست. در مقایسه با پیرولیز که دسترسی به اکسیژن مورد نیاز برای تولید یک گاز قابل احتراق را محدود می کند، روش سوزاندن در واقع هدف از دسترسی به سوزاندن کامل خوراک است. نتیجه این فرایند تولید دود و خاکستر، دی اکسید کربن و بخار آب است.
با توجه به اینکه در فرایند سوزاندن ضایعات کیفیت ها و مواد مختلفی سوزانده می شود دود حاصل از این فرآیند می‌تواند به شدت سمی باشد و به رقم یک قرن توسعه و تجربه در این فرایند هنوز هم مشکلات مربوط به تولید گازهای سمی در این روش به قوت خود باقی است.
با وجود همه این چالش ها سوزن یک فرایند زیانبار است و محصول مولکولی تولید شده از نظر انرژی به صورت عملی غیر قابل استفاده از چه به عنوان سوخت و چه به عنوان اجزای تشکیل دهنده پلیمرها. بنابراین این روش نمی تواند به عنوان یک روش بازیافت شیمیایی مورد نظر قرار گیرد و بنابراین از این لحاظ بیش از این مورد بررسی قرار نخواهد گرفت.
سینوپسیس
همه گزینه های مهندسی برای بازیافت شیمیایی که در این گزارش به آنها اشاره شده است تنها مرحله اول ( به عنوان مثال دی پلیمریزاسیون) از یک فرآیند دو مرحله ای تخریب یا بازسازی دوباره را توضیح می‌دهند.
این انتخاب یک انتخاب داوطلبان نیز زیرا چالش موجود برای به کارگیری موفقیت‌آمیز بازیافت شیمیایی مستلزم حفظ و نگهداری یک روش بازیافت برای پلاستیک ها که بتوانند به اندازه کافی در جهت حفظ کیفیت و مقدار مناسب باشد به طوری که بتوانند بعد از بازیافت به طور موثر به عنوان یک خوراک در دی پلیمریزاسیون یا به‌عنوان سوخت موتور مورد استفاده قرار گیرد.
این کار ساده ای نیست. برای اینکه محصول تولیدی از این فرآیند بازیافت محصول با کیفیتی باشد نیازمند کنترل بسیار دقیق است و اگر این سطح کنترل وجود نداشته باشد گاز یا نفت تولیدی در بهترین حالت خواهد سوخت. در نتیجه تمایز بین روشهای مختلف برای بازیافت پلاستیک در واقع خیلی شفاف نیست و همیشه اقدامات در جهت بازیافت شیمیایی با ادعاهایی در جهت گیری واش یا شستشوی سبز معادل گرفته شده است.
فراتر از اینکه چه روشی برای بازیافت ضایعات پلاستیکی مورد استفاده قرار گیرد شرکتهای پتروشیمی و دولت‌ها باید به این مسئله مهم توجه داشته باشند که بدون در نظر گرفتن استراتژی مناسب در جهت بازیافت ضایعات پلاستیکی این مسئله و معضل در آینده بسیار نزدیک تبدیل به مسئله پیچیده می شود که برای حل آن نمی توان چاره اندیشی کرد.
زیرا آنچه که مسلم است این است که بدون تردید با توجه به افزایش جمعیت روزانه و همچنین افزایش تقاضا برای محصولات بسته بندی به دلیل افزایش جمعیت طبقه متوسط میزان ضایعات پلاستیکی تولید شده در هر کشور کاهش نخواهد یافت. بنابراین دیر یا زود معضل ضایعات پلاستیکی تبدیل به یکی از معضلات لاینحل در مدیریت محیط زیست کشور های خواهد شد که چاره‌ای برای این موضوع نیاندیشیده اند.
بخش مهمی از این استراتژی باید فرهنگ سازی در مورد میزان استفاده از پلاستیک، نحوه جداسازی ضایعات پلاستیکی از سایر ضایعات، ایجاد از انگیزه برای مصرف کنندگان نهایی در جهت جداسازی ضایعات است. پس از آن گسترش و تشویق تولید پلاستیک هایی است که بر پایه خوراک های زیستی تولید می شوند. بدین منظور می توان برای کارخانه هایی که تولید کننده این نوع پلاستیک ها هستند معافیت‌های مالیاتی و انواع انواع مشوق‌های مالی را در نظر گرفت. ضمن اینکه نباید از نظر دور داشت که همه این فرایندها نیازمند نظارت دقیق بر اجرا است.